Αγαπητοί Κυρίες και Κύριοι,
αγαπητοί αναγνώστες, αγαπητά μέλη του Σωματείου Ποδολόγων Ελλάδας.

Επί τη ευκαιρία της πραγματοποιηθείσας κλαδικής έκθεσης στις 13-12-2010, στη Θεσσαλονίκη, διαπίστωσα, όχι μόνο εγώ προσωπικά, αλλά και όλοι όσοι είχαν λάβει μέρος σε αυτή την εμπορική έκθεση ομορφιάς, πως το Ελληνικό κράτος δεν προστατεύει τον φορολογούμενο πολίτη. Τον αφήνει απροστάτευτο, αδιαφορεί γι αυτόν. Τι εννοώ με αυτό.

Θα σας εξηγήσω αν και δεν είμαι ειδικός. Ψηφίζονται νόμοι, για να μην υπάρχει αναρχία. Νόμοι που να εξυπηρετούν, πολιτεία, πολίτη και όχι πολιτικά συμφέροντα. Πίστευα πως ένας νόμος ψηφίζεται και εφαρμόζεται πρώτον: απ’ όλα τα Υπουργεία, δηλαδή από την πολιτεία που τον ψήφισε και από τον πολίτη. Δυστυχώς για κάθε Υπουργείο και τοπική αυτοδιοίκηση δεν γνωρίζουν τον ψηφισθέντα νόμο και απαιτούν την εφαρμογή αυτού, μόνο από τον ταλαίπωρο πολίτη. Σέβομαι, σεβόμαστε τον νόμο. Τον ίδιο ακριβώς νόμο οφείλουν να τον σέβεται και η πολιτεία. Δεν είναι δυνατόν το Υπουργείο Οικονομικών να επιτρέπει σε μια εμπορική έκθεση ομορφιάς, ταμιακή ή τιμολόγια και η Νομαρχία να το απαγορεύει. Ας αποφασίσουν οι υπηρεσίες τι θέλουν.

Εμείς όλοι οι πολίτες, καθημερινά δίνουμε την προσωπική επαγγελματική μας μάχη, μέσα σ’ αυτή τη θυελλώδη κρίση και προσπαθούμε να επιβιώσουμε επαγγελματικά. Προσφέρουμε από το στέρημά μας στο Κράτος, στη μάνα Ελλάδα. Έλεος, μην μας απομυζά, το λίγο αίμα που μας απομένει, σαν δράκουλας. Είχα διαβάσει κάπου, πως οι νόμοι είναι όμοιοι με τους ιστούς της αράχνης. Οι μικρές μύγες πιάνονται, ενώ οι μεγάλες σχίζουν το δίχτυ και φεύγουν. Λυπάμαι πράγματι.

Λογικά θα έπρεπε οι νόμοι να είναι η ψυχή της πολιτείας και να λειτουργούν άψογα, όπως η ψυχή στο σώμα, που αν χάσει την ψυχή πεθαίνει, έτσι και η πολιτεία, αν λείψουν οι νόμοι διαλύεται. Για το λόγο αυτό, οι νόμοι της πολιτείας πρέπει να είναι δίκαιοι και να εφαρμόζονται από την ίδια την πολιτεία και τους πολίτες, είτε φτωχοί, είτε πλούσιοι.

Και τώρα εγώ ρωτώ? Ποια υπηρεσία έχει δίκιο? Το Υπουργείο Οικονομικών ή η Νομαρχία? Ο ένας επιτρέπει την πώληση, ο άλλος όχι. Επιτέλους θα πρέπει όλοι οι φορείς να καταλάβουν, πως είναι ανήθικο να εμπαίζουν τον πολίτη. Ο πολίτης, εκτός από το υγιές σώμα που είναι το πρωτεύον για το ζην, χρειάζεται και υγιή εργασία για να έχει το ευ ζην.

Η ευημερία και η ανάπτυξη ενός κράτους στη σημερινή ανταγωνιστική και παγκοσμοποιημένη αγορά, έχει ανάγκη όχι μόνο από πολίτες που μόλις δύναται να επιβιώσουν, δηλαδή μόνο να ζουν, αλλά να ζουν αξιοπρεπώς, έχοντας οικονομική ευρωστία και κοινωνική επαγγελματική πρόοδο. Οι νόμοι πρέπει να είναι ευέλικτοι, καθώς οι προτεραιότητες και οι συνθήκες αλλάζουν. Σε ένα τόσο ρευστό και αβέβαιο επαγγελματικό μέλλον, σε μια οικονομική κρίση που έχει ξεσπάσει, μη γνωρίζοντας το αύριο από την μια και από την άλλη το κράτος να μην μεριμνά για το λαό του. Τα προβλήματα δεν είναι μόνο οικονομικά.

Οι ραγδαίες εξελίξεις στην τεχνολογία, απαιτούν γνώση που αποτελεί την θεμελιώδη προϋπόθεση για την ανάπτυξη. Η ανάπτυξη έχει μετεξελιχθεί σε μια πολυσύνθετη προσπάθεια και οι στόχοι είναι πολλαπλοί. Η σημερινή επιχείρηση απαιτεί ανθρώπους με γνώση και διατεθειμένους για μια συνεχή βελτίωση στις πολλές και διαφορετικές προκλήσεις. Κράτος – πολίτης, ηγεσία – κράτος και πολίτης, πιασμένοι χέρι – χέρι θα προσπεράσουν την θυελλώδη κρίση. Για να συμβεί αυτό θα πρέπει, το κράτος ως ασπίδα και ο πολίτης με όλα τα μέσα που διαθέτει, δηλαδή εμπλουτισμό, ανανέωση στη γνώση, την δεξιότητα και καινοτομικό πνεύμα, που εμπνέει την διαμόρφωση της αγοράς.

Το χρυσό κλειδί μιας ιδεώδους πολιτείας υπάρχει. Υπάρχει στην συνεχή επαγγελματική κατάρτιση. Όταν υπάρχει γνώση για κάθε ειδικότητα, ο νόμος εφαρμόζεται χωρίς να κωλύεται. Το κράτος οφείλει να επενδύει στη γνώση και στην βελτιωμένη δημιουργία του πολίτη. Οι πολίτες έχοντας βελτιωμένη δεξιότητα κυρίως σήμερα στην δύσκολη συγκυρία, όπου όλα είναι υπό αμφισβήτηση και συνεχή αναθεώρηση, η βελτιωμένη δεξιότητα τους προσφέρει την δυνατότητα και τους οδηγεί σε καινοτομίες όπου αναδεικνύουν νέες προοπτικές.

Αυτές οι νέες προοπτικές συμβάλλουν στην ανάπτυξη και την ευημερία. Συμβάλλουν όπως και οι Ποδολόγοι με καινοτόμες ιδέες στην οικονομική ανάπτυξη, με ένα μοντέλο ανταγωνιστικό, δυναμικό, με δυναμικούς ίσους όρους. Είναι ανάγκη στην αγορά εργασίας, οι δεξιότητες του Ποδολόγου, το κράτος και η ηγεσία, να τους λάβουν σοβαρά υπόψη και να ρυθμίσουν ή να ψηφίσουν νομοθετικό πλαίσιο, όπου να κατοχυρώνει τα επαγγελματικά δικαιώματα αυτών. Ένα νόμο που να τον γνωρίζουν όλα τα Υπουργεία ( Παιδείας, Εργασίας, Υγείας, Πολιτισμού).

Το Υπουργείο οικονομικών, δεν το αναφέρω, γιατί η αλήθεια είναι πως
ο ρόλος του είναι καθαρά εισπρακτικός και αδιαφορεί παντελώς για οποιαδήποτε νομοθεσία. Και επειδή οι Ποδολόγοι, είναι φορολογούμενοι πολίτες, έχουν Σωματείο, έχουν εξειδικευμένη εκπαίδευση, από την πολιτεία διεκδικούν την επαγγελματική τους προστασία.

Το επάγγελμα του Ποδολόγου, ως παραϊατρική ειδικότητα η οποία ασχολείται με την περιποίηση των βλαβών του δέρματος – ονύχων και δυσμορφία πέλματος, μέσω πελματογράφησης, βρίσκεται μέσα σε αυτή τη θυελλώδη κρίση ανυπεράσπιστοι από τον αθέμιτο ανταγωνισμό. Παρ’ ότι είναι μια ειδικότητα πολλά υποσχόμενη στην αγορά εργασίας, βρίσκεται κάποιος τσαρλατάνος να την παραποιεί. Εγώ ως εκπρόσωπος των Ποδολόγων και ιδρυτής του Σωματείου αυτών, πιστεύω σε μια δίκαιη νομοθεσία. Πιστεύω στην πατρίδα μου. Πιστεύω στην Ελλάδα.

Πιστεύω πως θα βρει τρόπους γιατί μια πολιτεία για να διέπει και να ρυθμίζει τις σχέσεις της με τα όργανα των πολιτών μεταξύ τους, είτε αυτές είναι κοινωνικές, οικογενειακές, εμπορικές, θα πρέπει να υπάρχουν νόμοι. Πιστεύω και είμαι αισιόδοξη μετά την καταιγίδα, εμφανίζεται το ουράνιο τόξο. Χρώματα χαρούμενα, αισιόδοξα για ένα μέλλον ονειρώδες. Πιστεύω ότι στο μέλλον, όλες οι υπηρεσίες θα λειτουργούν άψογα.

Δεν αμφισβητώ τις προθέσεις. Το πρόβλημα είναι η γραφειοκρατία, που παρεμποδίζει την υλοποίηση μέσω της πολυνομίας και της πολυπλοκότητας. Πιστεύω πως θα διορθωθεί. Εάν όλα αυτά επιτύχουν, τότε η κρίση του 2010 που χωρίς αμφιβολία ήταν πολύ δύσκολη χρονιά και δυστυχώς με τον ίδιο βαθμό δυσκολίας έρχεται και το 2011, θα την προσπεράσει κράτος – πολίτης, θα γίνει παρελθόν, ένας κακός εφιάλτης.

Ένα κράτος χωρίς γραφειοκρατία – πολυνομία – πολίτες με συσπειρωμένες δυνάμεις. Το μέλλον θα έχει νόμους που θα τους εφαρμόζει η πολιτεία – πολίτης και ο φορολογούμενος πολίτης δεν θα φοβάται την Μαμά Πατρίδα!!!